دفتر خاطرات باران:

" امروز یه روز پر هیاهو بود برای من! سه تا دوست پیدا کردم، که خب،... دوتای اولی رو خیلی هم نمی شه  دوست حساب کرد! دلم نمی خواد در مورد اون دو تا حرف بزنم؛ وقتی یه الماس پیدا می کنی، دو تا برنز به چشمت میان؟!... هاهاها! حس بدجنسیم فوران کرده، حقشونه!

اوه، ببخشین، قرار بود راجع به اون دو تا حرف نزنیم! و اما الماس خانوم! سر کلاس برنامه نویسی اومد و کنارم نشست و خودشو معرفی کرد. از همون اول، ازش خوشم اومد! ترکیب بندی رنگ تیپش، چه آرامشی به آدم میده!... اونم مثل من، رنگ روشن می پوشه و چقدم بهش میاد! شخصیتشم مثل رنگ لباساش، آبی و آرومه! امروز استاد برنامه نویسی، عجیب، کلید کرده بود رو این بیچاره!... خودش که می گه با استاد آشنایی ای نداره، اما استاد، عجیب مشکوک می زد! شایدم استاد می شناستش و ایشون، استادو نمی شناسه!... شایدم استاد، همینجوری ازش خوشش میاد! همونطور که من ازش خوشم میاد!... نمیدونم واقعاً! اما توجه بیش از اندازه استاد بهش، امروز موجب دعوا شد!... اصلاً نمی فهمم استاد چرا اینجوری کرد! از همون اول، برا مسئله ای که داد، نمره تعیین نکرد و نگفت حق ندارین بهم کمک کنین و رو دست هم نگاه نکنین!... اما همینکه شراره شروع کرد به نوشتن از رو دست رامیس، اومد و جزوه رو از زیر دستش کشید بیرون و یه جوری حرف زد انگار شراره خنگه و سر امتحان تقلب کرده و بعدم رامیسو برد پهلوی تخته و بهش نمره مثبت داد! بیچاره رامیس! با اینکارای استاد، همه کلاس بر علیهش شدن!... احساس می کنم بچه ها، از منم زیاد خوششون نمیاد! چه جو بدی داره کلاسمون! دوباره پس فردا برنامه نویسی داریم، خدا رحم کنه! معلوم نیس ممکنه چه شری به پا شه!... آه! کاش می شد اساتید و بچه ها رو عوض کرد! کاش می شد با آدمایی بهتر زندگی کرد!... فعلاً فقط به رامیس فکر می کنم! طرز فکر و رفتار هیچکدوم دیگه شون برام مهم نیس!... خدایا! آدمای بدو از زندگیم حذف کن و آدمای خوبو به زندگیم اضافه کن!